Zam geldi artık anlamsızlıklara;
Ederi beş paraya yenik düşüyor anlatılanların!
Dilim gerçek olanları karalamasın diye,
Ellerim sayfaları karalıyor!
Bıkmışım laf anlatmaktan…
Anlatmaya çalıştıkça sözler şiddetini,
Karşıdakiler anlamsızlığını arttırıyor…
Duymak, görmek yasaklanmalı sokaklarda;
Kalan hisler de devrolmalı tekelliğine sevginin!
Elin bile çifti işe yaramaz oldu nasıl olsa…
Tekrar öğrenmeli herkes bildiğini sandığı herşeyi!
Hatırlayarak unutmalı olanları,
Yaşanan tüm çelişkilere inat!
Canlı canlı gömebilmeli biriken tüm kinleri…
Müzik: Band of Horses – Detlef Schrempf
Sokağa çıkıp bir soruşturma yapın. Önünüze gelene sorun: Yalanı sever misiniz? Kuvvetle muhtemel alacağınız cevapların tamamına yakını “hayır” olacaktır. Hatta “ay yalanı hiç sevmem, hiç yalan söylemeyi beceremem, yalandan nefret ederim, yalana gerek duymam, vs…” gibi cümleleri değişik tonlamalarda duymanız çok muhtemel. Çünkü alacağınız cevaplar kesinlikle içinde bulunduğunuz toplumun dürüstlük seviyesini göstermez, aksine yalan hakkındaki anketinizin ilk yalanlarını duyuyorsunuzdur o an. Aynı kişilere yalanı sevmemelerinin nedenlerini sorarsanız da birbirine yakın cevaplar işiteceğinize eminim. “Çünkü yalan kötüdür” altyapılı cevapları kendince süsleyecektir o insanlar.
olduğunu kabul ediyorum ve bu gerçeği bakış açımın merkezine oturtmaya çabalıyorum. Ancak bu kaçabileceğiniz veya kısa süreli kaçabilseniz bile tamamen kurtulamayacağınız türden bir problem. Ve ben matematiksel problemler dışında tüm problemleri sevmeye çalışırım. “Tecavüz kaçınılmazsa zevk almaya bakın” modülü yani. İçinde matematikten ziyade sözellik içeren bir problem türü olan ‘yalan’ da aslında tıpkı matematik gibi birtakım formullerden oluşur. Yeter ki bu formulleri öğrenmiş veya öğrenmeye açık olsun insan bu hayatta…
Benim en sevdiğim tür ise manipülatif yalanlardır. Yani insanları kendi rızaları olmadan ve fark ettirmeden yönlendirme amaçlı kullanılan yalanlar. Manipülatif yalanları sevmemin asıl nedeni ise; bu tür yalanların gerçeği esnetebilme kabiliyetidir. Normal şartlar altında insanların belini büken gerçeklerden manipülasyon sayesinde intikam almak mümkündür! Hem de biri sizin algınızı manipüle etmeye çalıştığında aranızdaki durum sosyal bir satranç oyununa döner. Karşılıklı hamlelerle ilerler ve sonunda hamlelerini karşısındakinden daha stratejik yapan kazanır. Zeka işidir yani bu tür yalanlar. Ego tatmini üzerine veya tamamen kişisel çıkar sağlamak için kullanılan yalanlardan daha eğlenceli ve sürükleyicidir.
doğal refleksleri arasında olduğunu ve yalansız bir dünyanın malesef mümkün olamadığını düşünüyorum. İş ki bu yalanı bireyselliğe indirdiğimizde karşımızdakini direk “salak yerine koymak” yerine daha makul bir şekilde oynamaktır oyunu. Kişisel hırsların ve çıkarların gözleri bürüdüğü bir ortam oluşturarak yalanı araç olarak kullanmak yerine karşı tarafın da zekasına saygı gösterip, bu çerçevede oynanan ve tamamen tek taraflı kazanç sağlamaya yönelik olmayan bir oyun olmalıdır yalan. Tarafsız vicdanların şekillendirdiği yalanlar konusunda farkındalığımızı arttırmak, yalanın hiç varolmadığı bir ütopyaya inanmaktan daha sağlıklıdır.
“Gökyüzü hep bizimle” diye inanmış birisi. Kulağına hep masallar fısıldamışlar. Çimenler hala yeşil sanıyor; insanlar temiz, insanlar kirletmez sanıyor inatla… Kaldırımlar tutar diye hesaplıyor eğer düşerse. Kaldırımdaki izmaritleri göremiyor. Bugünün adaletine o kadar güveniyor ki; kendi ayaklarıyla önüne gidebilecek kadar cesur! Hesap sorabilir, 
hesap verebilir diye düşünüyor. İnsanlar dinliyor, insanlar önemsiyor diye biliyor. Daha enteresanı insanların sorguladığını farzediyor. Toplum o kadar temiz ki, kendi gerçeğini biraz yansıtırsa kirli görünebileceğinden çekiniyor.
tinmeyip üzerine her gün daha da agresifleşmiş insanlar, kirletilmiş bir çevre ve bulutların arkasına saklanmış bir gökyüzü görüyorum ben ise. Öyle bir gökyüzü ki gökte kalmayı başarmış ama yüzünü kaybetmiş. “Bizimle olsa ne olur olmasa ne olur bu gökyüzü” diyorum. Ona bunu anlatmaya hakkım var mı diye kendime kızıp susuyorum. Varsın o da aynı gökyüzünün altında öğrensin gerçekleri. “Bırak da en azından öğrenene kadar keyfini sürsün be adam” diyorum kendime, toz pembe kılıfa dikilmiş oyuncak dünyasının; nasıl olsa gerçeklerle yıkandıkça rengi kaçar o kılıfın da. Ama belki olur da ‘gerçekler onun kılıfını eskitmez’, denesin görsün… Belki esgeçerler. Ya esgeçiyorlar, ya gelip geçiyorlar; ama bir şekilde geçiyorlar nasıl olsa…
İçinde ‘ZAMAN’ geçen cümleler türüyor da, nasıl türetilir ZAMANın kendisi?
ZAMANın bize yaptığı küçük ve geçici bir kıyaktır. Bitecektir o AN.
Beygir Kafalı 